Þegar talað er um Balí virðist enginn skortur á stórum lýsingarorðum. Balí hefur verið kölluð ýmsum nöfnum: Eyja friðarins, Eyja guðanna og Eyja ástarinnar. „Balí“ er í rauninni orðin samheiti fyrir paradís á jörðu.

Balí er aðeins agnarsmátt hérað í stórríkinu Indónesíu en hefur haldið öllum sérkennum sínum: Menningin er einstök, náttúran mögnuð og fólkið á enga sína líka. Samfélagið er svo ólíkt því sem finna má annars staðar í heiminum og þjóðarsálin svo falleg að eyjabúar gætu tæplega þrifist annars staðar á jarðarkringlunni.

Margir láta sér nægja lystisemdirnar við hafið, leyfa heitum geislum sólarinnar að verma kroppinn á hvítum ströndunum, skemmta sér konunglega á börum og næturklúbbum og glíma við öldurnar á brimbretti. Sannkallað gósenland þar sem trjágreinarnar svigna undan ávöxtum og sjórinn iðar af fiski. Dagarnir renna saman í eina stóra veislu ávaxta og ferskra rétta.

Sunnanmegin er Kuta-ströndin, þéttsetin af alsælum ferðamönnum, austanmegin er rólegra strandlíf sem er kjörið fyrir fjölskyldur og fyrir norðan eru öldurnar fyrir brimbrettatöffarana.

En Balí er meira en bara strandasæla og þeir sem uppgötva hina sönnu töfra þjóðarinnar verða sjaldan samir eftir það.

Það fyrsta sem gestir uppgötva þegar leitað er út fyrir strandlífið er að íbúar Balí lifa og hrærast í tveimur heimum: annars vegar er það jarðneski heimurinn og hins vegar heimur hindúismans. Guðir, vættir og galdrar eru hluti af daglegu lífi heimamanna. Trúin er tekin fram yfir það veraldlega og gestir á eyjunni ættu ekki að láta það koma sér á óvart ef samfélagið stöðvast um miðjan dag út af trúarlegri skrúðgöngu eða bálför.

Eyjan er varla nema á stærð við Snæfellsnes en samt geta þar allir fundið eitthvað við sitt hæfi: Inni í miðju landinu er menningin sterkust, musteri við hvert fótmál og hrísgrjónaakrar liggja í stöllum upp brattar hlíðar. Byggðin rennur af nærgætni saman við dulúðuga náttúruna og lög kveða t.d. á um að húsin megi ekki vera hærri en hæsta tré eða hæsti musteristurn í nágrenninu. Ef komið er við á bæjunum kemur í ljós að hver einasti bóndi er listamaður: Dagurinn er tekinn snemma og hlúð að ökrunum fram að morgunverði, en svo fer síðdegið í að gera batik-vefnað eða æfa dans fyrir næstu trúarhátíð.
 

Textinn er fenginn af heimasíðu Óríental. Birtur hér með góðfúslegu leyfi Ferðaskrifstofunnar Óríental.