Hvernig væri að fara í eltingaleik við kómódó-dreka niðri á ströndinni? Eða kannski eiga fund með órangútan inni í frumskóginum, innan um aldagömul musteri?

Mögulega viltu frekar láta uppsafnaða streituna frá kreppuárunum líða úr þér á þægilegum sólbekk á mjallhvítri strönd. Síðustu minningarnar um IceSave hverfa með fyrsta sopanum úr kokteilglasinu.

Þú ert kominn til Indónesíu og minna má það ekki vera.

Þetta víðfeðma og margbrotna land er engu líkt, samansafn smárra og stórra eyja sem teygja sig frá Ástralíu upp til syðstu táar Taílands. Einn risavaxinn hrærigrautur af fólki, menningu og náttúru, þar sem hver einasti af rösklega 300 ólíkum þjóðernishópum hefur sína dansa, sína matseld og sín listform.

Er ekki um að gera að fá sér bolla af java-kaffi á Jövu? Væri ekki gaman að fylgjast furðu lostinn með framandi trúarathöfn eyjaskeggjanna á Balí? Máski langar þig mest að taka stefnuna á æðisgengnar öldurnar vestur af Súmötru með brimbrettið undir arminum. Köfunargræjurnar eru klárar ef þig langar að hverfa ofan í heim furðufiskanna í tæru og bláu vatninu. Nuddarinn bíður líka eftir þér inni í loftkældum bambuskofanum, ef kokteillinn á ströndinni dugði ekki til að láta þig gleyma yfirdrættinum.

Indónesía er undursamleg perla, hæfilega mikið úr alfaraleið og einn af þessum stöðum sem fáir Íslendingar hafa skoðað. Þar er náttúran einstök, og enginn skortur á tækifærum til að njóta lífsins í botn, hvort sem er uppi á fjallstindi við fætur búddalíkneskis, eða niðri á golfvelli þar sem framandi fuglar fylgjast með þér úr trjánum og syngja sína frumskógarsöngva.

Textinn er fenginn af heimasíðu Óríental. Birtur hér með góðfúslegu leyfi Ferðaskrifstofunnar Óríental.